兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平兲平平兲平兲平