哀歌双行体（六五步）罗马 Temporis Vestigia

I
Quondam ego erat iuvenis, sub signa Magni vocatus,
Ardoris plenus, sidera nulla timens.
Solis ad ortum ferrum tulimus, durosque tumultus,
Syriam et auratas Persidis usque domos.
II
Tempora vertuntur. Vidi Novum surgere Principem,
Cum Romae vultus paullatim aliter erat.
Quadraginta quattuor annos habens, steti inter turbas,
Dum veteres fasces novus in undis ornat.
III
Annorum pondus postea venit, discere lentum,
Ut frangat flammas mitior ipsa dies.
Non tamen omnis abit iuvenilis in ossibus ardor;
Semper in imo pectore fulget adhuc.
IV
Nunc iterum arma vocant, peregrina per invia silva,
Inter nimbosas Germaniae umbras ruens.
Centurio factus, non spiritu fractus, at aevo,
In duris castris ultimo somno cado.